Ο καιρός (κάντε κλικ)

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Το αίσχος της «φιλανθρωπίας»

“Οταν δίνω φαγητό στους φτωχούς με λένε άγιο. Όταν ρωτώ γιατί οι φτωχοί δεν έχουν φαγητό με λένε κομμουνιστή” (Nτομ Χέλντερ Καμάρα του Ρεσίφε, ο ‘κόκκινος επίσκοπος’).


Reblogged from: http://roides.wordpress.com/
Του Αναγνώστη Λασκαράτου
Mέρες γιορτών και οι Ηρακλείς της Ορθοδοξίας, Καραμανλής Β΄ και αγανακτισμένος Καμμένος, κάνουν σεμνές και ταπεινές χριστουγεννιάτικες διακοπές στις Άλπεις, η κρατικοδίαιτη φοροαπαλλαγμένη Εκκλησία και οι επαγγελματίες φιλάνθρωποι, πετάνε μερικά εορταστικά ψίχουλα στο πιάτο του φτωχού Λάζαρου, ενώ ο Φύρερ αποκαλύπτεται να επαινεί την ευαγή δραστηριότητα κάποιου Γηροκομείου της Μητροπόλεως Σπάρτης. Με την ευκαιρία των αγίων ημερών αναδημοσιεύω πιο κάτω ένα εξαιρετικό άρθρο του κ. Άρη Χατζηστεφάνου της «Εφημερίδας των Συντακτών» (29/12) στο οποίο πολύ λίγα έχω να προσθέσω. Είναι ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι χρειάζονται κρατικές ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ, καταπολέμησης των αιτίων της φτώχιας  και όχι την προσβλητική για την αξιοπρέπειά τους συγκυριακή ελεημοσύνη, που τους μετατρέπει σε εξαρτημένα και ταπεινωμένα ανδράποδα του κάθε «φιλάνθρωπου».
Η παράλληλη Αλληλεγγύη των πολιτών, ως συνειδητή ανιδιοτελής και πηγαία προσφορά μιας πολιτισμένης κοινωνίας, είναι αυτονόητα απαραίτητη. Ασφαλώς το να δώσει σήμερα κανείς φαγητό σε κάποιον πεινασμένο, που θα χτυπήσει την πόρτα του, είναι καλό, αλλά δεν αποτελεί λύση του προβλήματος.  Το χέρι της βοήθειας του καθενός μας, όπου μπορεί, θα είναι αναγκαίο και στο πιο προωθημένο κοινωνικό Κράτος και στην πιο ουτοπική κοινωνία, θα είναι στην ουσία κυρίαρχο συστατικό της, όχι όμως επειδή θα υπάρχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και κρίσιμες ανισότητες, αλλά για άλλης ποιότητας δυσκολίες. Η Εκκλησία όμως, που έχει γεμίσει τη χώρα με χιλιάδες ναούς ενός κατασκευασμένου στα δικά της μέτρα  φιλόδοξου και πλεονέκτη αντιευαγγελικού θεού (που θέλει να τον προσκυνούν, να τον δωροδοκούν με τάματα και να τον δοξάζουν, για να κάνει θαυματουργικές ταχυδακτυλουργίες), δεν είναι ένας απλός ιδιώτης που δικαιούται να βοηθάει επιδερμικά και συγκυριακά, είναι ένας τεράστιος ιστορικός και πανίσχυρος οργανισμός, που επί πλέον τρέφεται από το άλλοθι της φιλανθρωπίας. Ένας οργανισμός, που στήριξε διαχρονικά και στηρίζει τις πολιτικές της ολιγαρχικής άσκησης μιας άδικης και αρπακτικής Εξουσίας. Ποδηγετεί η Εκκλησία τον όχλο, παρεμποδίζει τη σεξουαλική αγωγή και προπαγανδίζει την αλόγιστη πολυτεκνία (ακόμη και για «εθνικούς» ή φυλετικούς λόγους!), η οποία γεμίζει το πιο καθυστερημένο κομμάτι  της κοινωνίας μας με («θεόσταλτα», λέει) παιδιά, πέρα από τις δυνατότητες μιας αξιοπρεπούς ανατροφής τους. Έτσι παράγονται φτηνά εργατικά χέρια  για τους εκμεταλλευτές της εργασίας, καθώς και δυστυχισμένοι πελάτες της Εκκλησίας, που αντλεί το ποίμνιό της από τις τάξεις των φοβισμένων και στρατολογεί τους ιερείς της από τις στρατιές των φτωχόπαιδων.  Ταυτόχρονα προσφέρει εκλογική πελατεία στη Δεξιά, που ασκεί πολιτική προνομιακών παροχών, ακόμη και διορισμών, στο χώρο των πολύτεκνων πελατών της. Η παρόμοια δράση του Ισλάμ στο θέμα αυτό, έχει διογκώσει μέσω του υπερπληθυσμού τα τριτοκοσμικά κοινωνικά προβλήματα, δίνοντάς τους τρομακτικές διαστάσεις σε μια Ανθρωπότητα συγκοινωνούντων δοχείων δυστυχίας, που λειτουργεί με τους στυγνούς νόμους της Αγοράς.

Είναι, το λιγότερο, γελοίο, καλοθρεμμένοι μεγαλοκαταθέτες και μεγαλοκτηματίες επιχειρηματίες ηγούμενοι, μιτροφόροι αρχιερείς, Αρχιεπίσκοποι-τραπεζίτες, φιλο-Χρυσαυγίτες μητροπολίτες φορτωμένοι με χρυσάφι και κοσμήματα, που κατοικοεδρεύουν σε μέγαρα, κυκλοφορούν με λιμουζίνες και συναναστρέφονται τους ισχυρούς της κομπίνας, της εξουσίας και του χρήματος, να υποδύονται τους φιλεύσπλαχνους. Κι όμως αυτό το θέατρο εξακολουθεί και παίζεται σε ένα φαρισαϊκό κοινωνικό σκηνικό, που όχι μόνο το ανέχεται αλλά και το στηρίζει σε βαθμό τέτοιο, που η εκκλησιαστική «φιλανθρωπία» να μην είναι μόνο ένα διαφημιστικό άλλοθι, αλλά να αποβαίνει και μια επικερδής για την Εκκλησία επιχείρηση.  Φοβάμαι πως αν το ΣΔΟΕ αφηνόταν ελεύθερο να ερευνήσει και να μιλήσει για τα ιερά θησαυροφυλάκια μητροπολιτών, συγγενών και ανιψιών, τότε οι ιλαροτραγικές υποθέσεις του «ευπατρίδη», εθναρχίδη-καραμανλίδη Λιάπη (Η Ζήμενς και ο ΟΣΕ παραγράφηκαν;) και του δικτυωμένου με κληρικούς ευσεβή λαϊκοδεξιού Τομπούλογλου, με τις οποίες οι τηλεοπτικοί ναυαγοσώστες του συστήματος της διαπλοκής ρίχνουν σαβούρα στη θάλασσα, θα έπαιρναν πιο ρεαλιστικές διαστάσεις, ως απλές παρωνυχίδες του Λεβιάθαν της δημόσιας διαφθοράς.
Δημοσιεύω παρακάτω αποσπάσματα από το πυκνό σε ιδέες και πληροφορίες άρθρο της εφημερίδας, που αξίζει να το βρείτε ολόκληρο εδώ:
“ … Η λέξη φιλανθρωπία θα γεννηθεί στον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου και ελάχιστη σχέση έχει με τη σημερινή χρήση του όρου. Ο Προμηθέας εκφράζει την «αγάπη του προς τον άνθρωπο» όχι προσφέροντάς του ελεημοσύνη αλλά δίνοντάς του τη δυνατότητα να σταθεί στα πόδια του. Ανατρέπει τις δομές εξουσίας και αναδιανέμει τα μέσα παραγωγής …που βρίσκονταν στα χέρια των θεών. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι οι οικονομικές ελίτ της εποχής, που είχαν την έδρα τους στον Όλυμπο, έστειλαν τους δυο πιο πιστούς υπηρέτες τους (το Κράτος και τη Βία) να εξασφαλίζουν ότι ο φιλάνθρωπος Προμηθέας θα παρέμενε δεμένος στον Καύκασο. Στο ίδιο μήκος κύματος στον πλατωνικό διάλογο «Ευθύφρων» ο Σωκράτης παρουσιάζει σαν δική του φιλανθρωπία το γεγονός ότι μοιράζει τη γνώση του δωρεάν στο ακροατήριό του …. Η λέξη φιλανθρωπία θα ταυτιστεί πρακτικά με την ελεημοσύνη μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση, όταν τα ανώτερα οικονομικά στρώματα αρχίζουν να προσφέρουν μερικά ψίχουλα από τα υπερκέρδη τους στους αποκλεισμένους του οικονομικού συστήματος. Πόσο διαφορετική φαντάζει η φιλανθρωπία του Προμηθέα … Ο Ροκφέλερ, πρότυπο ακόμη και σήμερα της αμερικανικής φιλανθρωπίας, προσέφερε ψίχουλα στους φτωχούς ενώ παράλληλα έδινε εντολές στον πρόεδρο Ουίλσον να στέλνει τον ομοσπονδιακό στρατό για να εξοντώνει όσους απεργούσαν στις επιχειρήσεις του. ……………. «Τα μέτρα κοινωνικής πρόνοιας που καλύπτουν άμεσες ανάγκες πρέπει να θεωρούνται προσωρινές απαντήσεις» σημείωνε ο Πάπας Φραγκίσκος στην τελευταία «αποστολική παραίνεσή» του και συμπλήρωνε πως «όσο δεν εξαπολύουμε επίθεση εναντίον των δομικών αιτιών της ανισότητας, λύση στα προβλήματα του κόσμου δεν θα βρεθεί!». Μιλώντας για τη «χοντροκομμένη και αφελή εμπιστοσύνη στην καλοσύνη όσων έχουν οικονομική ισχύ» ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας εξαπέλυε επίθεση στη «θεοποιημένη τυραννία της αγοράς» και τον ίδιο τον καπιταλισμό, θυμίζοντας τα διδάγματα της λεγόμενης «θεολογίας της απελευθέρωσης» της Λατινικής Αμερικής. Λιγότερο μετρημένος στις εκφράσεις του ο γιος του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου και «μέγα φιλάνθρωπου» Γουόρεν Μπάφετ, με άρθρο του στους «N.Y.Times» στράφηκε εναντίον της «βιομηχανίας της ελεημοσύνης», …. Ο Μπάφετ κάνει λόγο για τη «φιλανθρωπική αποικιοκρατία», η οποία στηρίζεται σε ένα σύστημα που γιγαντώνει τις ανισότητες και στη συνέχεια ξεπλένει τις αμαρτίες της με πράξεις αγαθοεργίας. …».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...