"Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!" - Μπογιόπουλος Νίκος

Πόσοι φτωχοί απαιτούνται για να «παραχθεί» ένας πλούσιος; Ποιοι και πώς δημιουργούν τα χρέη και τα ελλείμματα; Πού οφείλεται η κρίση στην Ελλάδα και τον κόσμο; Η κρίση έχει πρόσημο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό; Την προκαλούν όλοι; Την πληρώνουν όλοι; Ποιοι και πώς κερδίζουν από την κρίση; Πώς γίνεται την τριετία 2008-2010, που δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν στις στρατιές της απόλυτης φτώχειας, της εξαθλίωσης και της ανεργίας, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη να έχει διπλασιαστεί; Ένα βιβλίο-εργαλείο για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στον κόσμο και στην Ελλάδα, αλλά και γιατί συμβαίνει. 

Στο κείμενο που ακολουθεί θα βρείτε κριτικές υπέρ και κατά. Το σίγουρο είναι ότι για να διαμορφώσετε άποψη θα πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο και ότι μόλις το διαβάσετε θα ξεκινήσετε συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. 
Καλή ανάγνωση, με την υπόσχεση από μέρους μου να αναρτήσω και άλλα βιβλία πολιτικού και οικονομικού περιεχομένου, αν μπορέσω να βρω. 
Σε περίπτωση που ξέρετε κάποια πηγή για τέτοιου είδους βιβλία στο διαδίκτυο ενημερώστε με, για να τα αναρτήσω.
Εννοείται ότι φιλοξενούνται ΟΛΕΣ οι απόψεις, από όποιον πολιτικό και μη χώρο κι αν προέρχονται. Το μόνο κριτήριο είναι να διεγείρουν τη σκέψη.
Γιώργο σ' ευχαριστώ που στάθηκες αφορμή για να ξεκινήσει αυτή η σειρά δημοσιεύσεων.

Κάνοντας κλικ πάνω στην εικόνα μεταφέρεστε στις λεπτομέρειες της ανάρτησης.
Εκεί μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο αλλά και να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας ώστε να το τυπώσετε.
Για να διαβάσετε το βιβλίο στην οθόνη του υπολογιστή σας κάντε κλικ πάνω στην εικόνα που ακολουθεί ή πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο:
Διαβάστε το βιβλίο.

Για να κατεβάσετε το βιβλίο στον υπολογιστή σας πατήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:
Κατέβασμα του βιβλίου στον υπολογιστή μου.

Στο παράθυρο που θα εμφανιστεί εκεί που ζητάει:
Email or Profile name δώστε: xrhsths123
και εκεί που ζητάει: Password δώστε: pass123
Κατόπιν κάντε κλικ στο κουμπί: Log in
Στο παράθυρο που θα εμφανιστεί κάντε κλικ στο κουμπί: Download
Καλή ανάγνωση.

Eίπαν για το βιβλίο
«Διπλά εξαιρετικό, με πολυεπίπεδη ανάγνωση. Από τη μια είναι ένα θαυμάσιο αρχειακό corpus και από την άλλη μια διεισδυτική ανάλυση των νόμων της. Το βιβλίο τιμά, εκτός από το μεγαλείο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, τη δημοσιογραφία την ίδια».
Γιώργος Σταματόπουλος, Ελευθεροτυπία, 06/07/2011

«Πολύ προσιτό και ευκολοδιάβαστο βιβλίο για τον αναγνώστη που αναζητά να μάθει τι συμβαίνει με τη σημερινή κρίση».
Δημήτρης Καζάκης, seisaxthia.blogspot.com, 29/07/2011

«Ο Νίκος Μπογιόπουλος δεν γράφει για τους οπαδούς της άποψής του, ούτε για τη δική του προσωπική αυτοεπιβεβαίωση. Γράφει για τον απλό κόσμο. Γράφει για όλους».
Χρήστος Κάτσικας, www.alfavita.gr, 08/08/2011

«Μια βαθιά προσέγγιση της σημερινής κρίσης, με πολιτική τεκμηρίωση, πάθος και μια γλώσσα που δυστυχώς δεν τη μιλάνε ούτε τη γράφουν πολλοί δημοσιογράφοι στις μέρες μας».
Γιώργος Κουβαράς, Ελεύθερος Τύπος, 18/07/2011

«Ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο».
Real News, 23/24/07/2011

«Για τους λάτρεις τόσο του ρεαλιστικού και τεκμηριωμένου λόγου όσο και της ουτοπίας».
Το ΠΟΝΤΙΚΙ, 21/07/2011

«Το βιβλίο έχει τη φρεσκάδα ενός άρθρου ή ρεπορτάζ».
Νίκος Παπαδημητρίου, Free Sunday, 23/07/2011

«Σοβαρή προσφορά το πλήθος των στοιχείων που προσκομίζει. Η εκλαϊκευτική ικανότητα του Ν. Μπογιόπουλου καθιστά το βιβλίο προσβάσιμο όχι μόνο στον διανοούμενο, αλλά στον οποιονδήποτε αναζητά απεγνωσμένα τη χειροπιαστή και λυτρωτική ανασκευή της άθλιας παραπληροφόρησης».
Δημήτρης Γρηγορόπουλος, ΠΡΙΝ, 14/08/2011

«Εξαιρετικά τεκμηριωμένο βιβλίο».
Νίκος Κοτζιάς, ΑΞΙΑ, 03/09/2011

«Εξαιρετικά εμπεριστατωμένη μελέτη».
Στάθης Σταυρόπουλος, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 05/09/2011

«Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν όλοι: Δίνει το μίτο για να μην χαθείς μέσα στο λαβύρινθο της καπιταλιστικής μυθολογίας, κατεδαφίζει χωρίς έλεος τους γυαλιστερούς μύθους των καθεστωτικών, προπαγανδιστικών ιερατείων, το τυποποιημένο ψεύδος τους και τις ασύστολες ταχυδακτυλουργίες τους, με γλαφυρή παραστατικότητα και με συγκεκριμένη τεκμηρίωση».
Θύμιος Παπανικολάου, περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ, 04/09/2011

«Ο Μπογιόπουλος στο βιβλίο του παραθέτει επιχειρήματα και στοιχεία. Δεν εκτοξεύει αφορισμούς. Διαβάζεις και μαθαίνεις. Μια έξοχη απάντηση στους "πραιτωριανούς των Μνημονίων" και στα ντελίβερι μπόις της καθεστωτικής προπαγάνδας».
Γιάννης Τριάντης, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 01/10/2011



Μια κριτική του βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου από την Ελευθεροτυπία:

«Η βαθύτερη αιτία των καπιταλιστικών κρίσεων βρίσκεται στη βασική και ανίατη αντίθεση του καπιταλιστικού συστήματος: στην αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής, από τη μια μεριά, και στον ατομικό τρόπο ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της, από την άλλη».

Συγγραφέας των ως άνω, ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος. Περιέχονται στο πρώτο κεφάλαιο του άρτι εκδοθέντος βιβλίου του με τίτλο «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε» και υπότιτλο «Οι υπαίτιοι της Κρίσης και το “χρέος” της ανατροπής τους – Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ» (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη).

Ο Νίκος Μπογιόπουλος συμμετέχει χρόνια στο δημόσιο διάλογο• με παρρησία και τόλμη παραθέτει τις απόψεις του και υπερασπίζεται με επιχειρήματα τη σοσιαλιστική του ιδεολογία είτε ως συντάκτης του «Ριζοσπάστη» είτε ως ενεργό μέλος του ΚΚΕ. Η εμπειρία του αυτή τον βοηθά να δει πίσω από τα φαινόμενα και να φέρει στο φως τα ψεύδη, αλλά και τη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος. Ενα άλλο όπλο που διαθέτει στον «πόλεμο» της ιδεολογικής αντιπαράθεσης είναι η ευρεία μαρξική του παιδεία, η «αποκάθαρση» που επιχειρεί στο μαρξικό λόγο από τη διαστροφή που έχουν επιφέρει αστοί, αλλά και «αριστεροί» αναλυτές του.

Ο συγγραφέας είναι ξεκάθαρος. Η διεθνής οικονομική κρίση δεν είναι προϊόν της κακής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, όπως ανοήτως (σκοπίμως, όμως) ισχυρίζονται οι θιασώτες του• ούτε οφείλεται στα ανεπαρκή μέτρα διαφάνειας και ελέγχου στη διακίνηση των κεφαλαίων• ούτε, επίσης, στους αστρονομικούς μισθούς των golden boys και στελεχών των τραπεζών• ούτε στα φαινόμενα σκανδάλων και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος• ούτε, τέλος, σ’ εκείνους που βρήκαν ένοχο της κρίσης τον «καζινοκαπιταλισμό».

Η κρίση οφείλεται στη διακοπή του κύκλου αναπαραγωγής του κεφαλαίου, όταν δηλαδή τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια αδυνατούν να διαγράψουν τον κύκλο της διευρυμένης παραγωγής. «Η κρίση υπερπαραγωγής είναι το αναπόφευκτο φαινόμενο του καπιταλιστικού κύκλου παραγωγής και η δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής – κατανάλωσης (υπό οποιαδήποτε διαχείριση, κεϊνσιανή ή φιλελεύθερη, περιοριστική ή επεκτατική κ.λπ.) το αναγκαστικό παρακολούθημά της. Και τούτο διότι ποτέ η κατανάλωση δεν μπορεί να υπερκεράσει την παραγωγή…».

Με περισσή άνεση ο Ν. Μπογιόπουλος διαλύει τους μύθους των υπερασπιστών του καπιταλιστικού συστήματος, περί επικράτειας τάχα της αγοράς, ανάγκης να ιδιωτικοποιηθεί η δημόσια περιουσία και όλα όσα επιτάσσει το Μνημόνιο.
Ξεσκεπάζει το ρεσιτάλ ανηθικότητας («όλοι μαζί τα φάγαμε», «κοπρίτες»…) αναλύοντας διεξοδικά τα έργα και τις ημέρες των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, την απληστία, ασυδοσία, αυθαιρεσία του πολιτικού προσωπικού. Με ατράνταχτα στοιχεία αποδεικνύει ποιος, πού, πότε, πώς άρπαξε τον πλούτο της χώρας, βυθίζοντας στην ανέχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση μεσαία, λαϊκά και μειονοτικά στρώματα.

Διπλά εξαιρετικό, με πολυεπίπεδη ανάγνωση. Από τη μια είναι ένα θαυμάσιο αρχειακό corpus και από την άλλη μια διεισδυτική ανάλυση των νόμων της αγοράς που οδηγούν στο καπιταλιστικό αδιέξοδο και τη συνεπακόλουθη φρίκη του συστήματος.
Και, βεβαίως, έχει τη δική του οικονομική πρόταση, τον πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας της χώρας, που «κλειδί» της είναι «η αλλαγή των ξεπερασμένων ιστορικά κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας, που καθορίζουν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα• προϋπόθεση είναι η απαλλοτρίωση της ατομικής ιδιοκτησίας και η μετατροπή της σε κοινωνική».
Ο μόνος δρόμος, υποστηρίζει, είναι ο σοσιαλισμός. Αλλως θα επικρατεί η (καπιταλιστική) βαρβαρότητα. Το βιβλίο τιμά, εκτός από το μεγαλείο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, τη δημοσιογραφία την ίδια».

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ (Ελευθεροτυπία, 16/7/2011)


Κριτική του βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου από το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα κάτω.

Λέανδρος Μπόλαρης 06/06/2012
Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

Ο Ν. Μπογιόπουλος είναι δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη, μέλος του ΚΚΕ, ευρύτερα γνωστός από τις μαχητικές εμφανίσεις του σε τηλεοπτικές εκπομπές. Το ίδιο το βιβλίο στηρίζεται σε κείμενα που έχει δημοσιεύσει αυτά τα χρόνια στην εφημερίδα του. Το γεγονός και μόνο ότι ένα βιβλίο που καταγγέλει τον καπιταλισμό κυκλοφορεί πλατιά και βρίσκεται στις προθήκες όλων των βιβλιοπωλείων σημαίνει ότι αξίζει να διαβαστεί. Ακόμα περισσότερο, δεν είναι μια απλή καταγγελία: προσπαθεί να εξηγήσει την κρίση με βάση τη θεωρία του Μαρξ και παίρνει θέση στα πολιτικά ζητήματα.

Ο τίτλος είναι παράφραση της ατάκας του Κλίντον στην προεκλογική εκστρατεία του 1992 στις ΗΠΑ. Ο πατήρ Μπους θεωρούταν φαβορί λόγω των “επιτυχιών” στην εξωτερική πολιτική, την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, την πρώτη εισβολή στο Ιράκ. Ομως, ο Κλίντον επέμενε ότι την αναμέτρηση θα την κρίνει η οικονομία όπως κι έγινε. Για τον συγγραφέα η αιτία της κρίσης και ο ένοχος για όλες τις αδικίες, τις θυσίες και τα βάσανα που φορτώνει στους εργαζόμενους είναι το καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτή είναι μια πολύ σωστή αφετηρία. Η αιτία δεν είναι ούτε η απληστία ή και τα λάθη των κερδοσκόπων, ούτε της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης που θα αλλάξει με κάποια πιο κεϋνσιανή πολιτική. Για παράδειγμα, επισημαίνει πολύ σωστά ότι όσοι καλλιεργούν τέτοιες προσδοκίες ανασύρουν τον κεϋνσιανισμό “από το παλιατζίδικο της Ιστορίας” (σελ. 72) που τον έριξε το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης το 1973. Το ίδιο κάθετος είναι και απέναντι στις αυταπάτες που καλλιεργούνται και μέσα στην Αριστερά, ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει το όχημα τέτοιων αντινεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Με πολλά στοιχεία αποδεικνύει επίσης ότι για την κρίση δεν ευθύνονται τα υποτιθέμενα “προνόμια” τμημάτων των εργαζομένων και ότι αντίθετα στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο οι εργάτες ήταν οι χαμένοι περιόδων “οικονομικών θαυμάτων” όπως της δεκαετίας του '90 ή του 2000. Σε άλλα κείμενα απαντά αιχμηρά στις απόψεις που ακούγονται ότι για τα ελλείμματα και το χρέος φταίνε απλά τα “λαμόγια που τα παίρνουν”, οι ρεμούλες και τα σκάνδαλα (σελ. 118-119). Αυτά είναι υπαρκτά, τονίζει ο συγγραφέας, αλλά είναι προϊόν του καπιταλισμού, όχι αιτία των προβλημάτων του.

Οσο για την προπαγάνδα της κυβέρνησης, της τροικας και της άρχουσας τάξης περί της “αναγκαιότητας” των μνημονίων, ο Μπογιόπουλος επιφυλάσσει αποστομωτικές απαντήσεις. Οπως το ρητορικό ερώτημα – και τίτλος κεφαλαίου – “Τα δάνεια πάνε σε μισθούς ή οι μισθοί σε δάνεια;”. Σε άλλο σημείο τονίζει: “Εξω το ΔΝΤ – αποδέσμευση από την ΕΕ – Διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία, έξω οι ντόπιοι και ξένοι καπιταλιστές που μόνη 'πατρίδα' έχουν το κέρδος” (σελ. 441). Σ' αυτές τις σελίδες, παρεπιμπτόντως, ο Μπογιόπουλος κάνει μια υπέροχη επίθεση στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, στο ρατσισμό και την κυβέρνηση που τον υποθάλπτει.

Ομως, η ανάλυση του συγγραφέα πάσχει από συγκεκριμένες αδυναμίες, θεωρητικές και πολιτικές. Αν και υποστηρίζει ότι βασίζεται στη θεωρία του Μαρξ για την κρίση ουσιαστικά αποτυγχάνει να το κάνει και κατά συνέπεια να δώσει μια σωστή ερμηνεία της κρίσης των τραπεζών και του χρέους.

Στο Πρώτο Μέρος του βιβλίου αναφέρεται στο νόμο της πτωτικής τάσης που ποσοστού κέρδους. Ομως η κύρια αιχμή του Μπογιόπουλου είναι ότι η αιτία της τάσης του συστήματος στην κρίση βρίσκεται στην “υποκατανάλωση”, στη συμπίεση των εργατικών εισοδημάτων. Ετσι, η υπεραξία δεν μπορεί να “πραγματοποιηθεί” σε κέρδος. Το πρώτο λάθος εδώ είναι ότι η αντληθείσα υπεραξία δεν πάει αποκλειστικά για την κατανάλωση των εργατών ή για τις πολυτελείς ανάγκες των καπιταλιστών. Ενα μεγάλο μέρος της κατευθύνεται στη συσσώρευση κεφαλαίου, “νεκρής εργασίας”.

Εχουν σημασία αυτά; Ναι, γιατί διαφορετικά δεν μπορούμε να εξηγήσουμε το ποσοστό κέρδους πχ στις ΗΠΑ άρχισε να μειώνεται από τα μέσα της δεκαετίας του '60 όταν η “ενεργός ζήτηση” του πληθυσμού ήταν στο απόγειό της. Η εξέταση αυτής της διαδρομής, από τις δεκαετίες της άνθησης στην περίοδο της κρίσης απουσιάζει παντελώς από το βιβλίο. Διαβάζει κανείς έκπληκτος ότι αφού το σύστημα πάντα υπέφερε από το σπάσιμο των κερδοσκοπικών φουσκών, τότε η σημερινή είναι μια: “κατάσταση τόσο μπανάλ στον καπιταλισμό που μπορεί να την συναντήσει κανείς και στην κρίση του τόσο μακρινού 1836” (σελ. 43) όταν στις ΗΠΑ κατέρρευσαν 1.000 τράπεζες. Τότε γιατί σήμερα οι καπιταλιστές της Ευρώπης φοβούνται τόσο πολύ την κατάρρευση ακόμα και των ελληνικών τραπεζών; Το γεγονός ότι τα ανταγωνιστικά κεφάλαια στο σύγχρονο καπιταλισμό έχουν “μεγαλώσει” τόσο πολύ ώστε να μην μπορεί να λειτουργήσει καθαρτικά ο μηχανισμός της καταστροφής των πιο αδύνατων, είναι η αιτία που η κρίση είναι τόσο παρατεταμένη χρονικά από τη δεκαετία του '70.

Οι πολιτικές αντιφάσεις που διατρέχουν επίσης το βιβλίο είναι σε ένα μεγάλο βαθμό προϊόν αυτών των θεωητικών ανεπαρκειών. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει το ζήτημα του χρέους και το αίτημα για την διαγραφή του είναι ένα παράδειγμα. Διαβάζουμε ότι η “χρεο-τρομοκρατία υπήρξε απλά ένα πρόσχημα...” κι ότι “ο καπιταλισμός παραμένει καπιταλισμός, δηλαδή απάνθρωπος και εκμεταλλευτικός είτε με ελλείμματα είτε με πλεονάσματα είτε με χρέη είτε με αποθέματα” (σελ. 261 και 265). Το αν ο καπιταλισμός είναι αδύνατος ή δυνατός, αν η “χρεο-τρομοκρατία” θέλει απάντηση συγκεκριμένη από το εργατικό κίνημα δεν τίθενται καν σαν θέμα. Ομως, σε επόμενα κεφάλαια του βιβλίου διαβάζουμε ότι “η μη αναγνώριση του χρέους είναι μια απολύτως καθαρή απάντηση που θα μπορούσε να δώσει ο ελληνικός λαός” και ακόμα παρακάτω τις ξεκάθαρες θέσεις για διαγραφή του χρέους και έξοδο από ευρώ και ΕΕ.

Η κρίση στον καπιταλισμό δεν εξελίσσεται σε κάποια ιδεατή σφαίρα της οικονομίας για την οποία μπορούν να αντιπαρατίθενται νωχελικά διάφορες ερμηνείες. Η εργατική τάξη δεν είναι μόνο το θύμα του καπιταλισμού και των κρίσεών του. Είναι και το υποκείμενο της ανατροπής του. Ομως, επίσης εντυπωσιακά, αυτή η τάξη απουσιάζει από το βιβλίο, ακόμα και από την οπτική γωνιά του μεγέθους της, των αλλαγών στη σύνθεσή της. Υπάρχει μόνο σαν θύμα – σε αριθμούς για το εισόδημα, την κοινωνική ανισότητα, τις συνθήκες ζωής. Σε σχεδόν πεντακόσιες σελίδες δεν θα βρει κανείς λέξη για τις Γενικές Απεργίες του Μάη 2010, του Ιούνη 2011, τις απεργίες στις συγκοινωνίες, στα λιμάνια, στα νοσοκομεία.

Σε ένα μεγάλο βαθμό στο βιβλίο αποτυπώνονται οι μετατοπίσεις του ΚΚΕ και τα όριά τους. Εχει κυλήσει πολύ νερό στ' αυλάκι από τότε που οι ηγεσίες του ΚΚΕ αναφέρονταν υποτιμητικά στο “θολό αντικαπιταλισμό”. Στη σελ. 419 του βιβλίου ανακαλύπτουμε την Παπαρήγα να χρησιμοποιεί τη φράση “αντικαπιταλιστική συνείδηση” ως ζητούμενο βέβαια, όχι ως γεγονός. Ομως, το πως αναπτύσσεται αυτή η συνείδηση είναι ακόμα ένα κενό, στην ανάλυση του Μπογιόπουλου και του κόμματός του. Ηγεσίες όπως του ΚΚΕ εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τη τάξη και το κίνημά της ως αντικείμενο που “πρέπει” να αποκτήσει τη σωστή συνείδηση, ψηφίζοντας καταρχήν “σωστά”. Στην ουσία, η πολιτική του ΚΚΕ παραμένει εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα του κοινοβουλευτικού δρόμου: η “λαϊκή εξουσία” θα είναι έργο μιας κυβέρνησης “λαϊκής συμμαχίας” με κορμό το ΚΚΕ.

Γι' αυτό ανάμεσα στην καταγγελία του καπιταλισμού ακόμα και στην υιοθέτηση σωστών αιτημάτων όπως η διαγραφή του χρέους, και στη μακρινή “λαϊκή εξουσία” δεν μεσολαβεί η αυτενέργεια της εργατικής τάξης, η πάλη για την επιβολή του εργατικού ελέγχου στις τράπεζες για παράδειγμα και σε όλη την κοινωνία. Αντίθετα, για τους επαναστάτες μαρξιστές αυτό το εργατικό κίνημα και όχι κάποιο “καθαρό” μπορεί να επιβάλλει όλα τα αιτήματά του με τον εργατικό έλεγχο αξιοποιώντας τα όπλα του: την απεργία, την οργάνωση στη βάση.

Ο Ν. Μπογιόπουλος επαναφέρει στο τέλος του βιβλίου του το στρατηγικό δίλημμα που είχε θέσει η Ρόζα Λούξεμπουργκ: “Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα”. Συμφωνούμε. Ομως, η επανάσταση και ο Σοσιαλισμός δεν είναι μόνο επίκαιρα και αναγκαία σήμερα. Είναι και εφικτά. Κι αυτή η διαφορετική εκτίμηση καθορίζει όχι μόνο την πολιτική αισιοδοξία και τόλμη, αλλά και την συνέπεια της παρέμβασης μιας πολιτικής δύναμης στους αγώνες του σήμερα.

Περιοδικό Σοσιαλισμός από τα κάτω, Τεύχος 89, Νοέμβριος 2011


Ακόμη μία κριτική του βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου.

Κον Κον 17/04/2012
Ενδιαφέρον το βιβλίο του Ν. Μπογιόπουλου, δημοσιογράφου του Ριζοσπάστη, ένθερμου κομμουνιστή και μέλος του ΚΚΕ. 
Πρόκειται για μια πραγματεία που ως κεντρικό της θέμα έχει τα γεγονότα που σημάδεψαν και εξακολουθούν να σημαδεύουν την Ελλάδα τα 2,5 τελευταία χρόνια, σε ευθεία αναφορά και συσχέτιση με την παγκόσμια οικονομική κρίση, καθώς και τη σκιαγράφηση σε πολύ γενικές γραμμές της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής στοχοθεσίας του ΚΚΕ για την έξοδο από την παρούσα κρίση. Είναι ταυτόχρονα μια προσπάθεια ερμηνείας της κρίσης με βάση τις θέσεις του ΚΚΕ που απορρέουν από τη Μαρξιστική - Λελινιστική θεωρία, θεωρία η οποία αξιώνει θέση επιστημονικής μεθόδου. 
Εδώ θα σταθώ κυρίως στο πώς και το γιατί της κρίσης, ζητήματα στα οποία έχω εύλογες αντιρρήσεις αναφορικά με τις θέσεις του σ. Στο θέμα της περιγραφής της οικτρής οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας δεν νομίζω ότι μπορούν να εγερθούν σοβαρές ενστάσεις σχετικά με την αλήθεια των καταγραφών, ενώ στο θέμα της εξόδου από την κρίση, όπως την οραματίζεται το ΚΚΕ, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι πρωτίστως ζήτημα πίστης και κατόπιν ταξικής πάλης, οργάνωσης κλπ.. 
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με μια σειρά. Καταρχάς, η πληθώρα των πραγματολογικών και λοιπών οικονομικών στοιχείων που παραθέτει και επικαλείται ο σ. είναι τέτοια που δεν είναι εύκολο να ελεγχθεί και εδώ οφείλουμε να αρκεστούμε στη δημοσιογραφική του εντιμότητα, αν και πιστεύω, ότι δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να διαφωνήσει με την ορθότητα και την πιστότητα των στοιχείων του. Η παράθεση πολλών στοιχείων από κάποιο σημείο κι έπειτα αρχίζει να κουράζει τον αναγνώστη, καθώς, όσα παρατίθενται σε συνέχεια των αρχικών δεν προσθέτουν κατ΄ ουσίαν τίποτε το καινούριο στη διαπιστωμένη κολοσσιαία ανισότητα ανάμεσα στους πάρα πολύ λίγους και πάρα πολύ πλούσιους και στους πάρα πολλούς και πάρα πολύ φτωχούς. 
Ωστόσο – κατ΄εμέ – το πρόβλημα δεν βρίσκεται εκεί, δηλαδή στην ορθότητα των διαπιστώσεων, αλλά στην ιδεολογική θέση του Μπογιόπουλου ότι όλα τα κακά προέρχονται από τον καπιταλισμό ανεξαρτήτως του τρόπου λειτουργίας του, δηλαδή, (όπως υποστηρίζει επανειλημμένως με επίσημα κείμενά του το ΚΚΕ) είναι στη φύση αυτού του συστήματος να δημιουργεί κρίσεις. Η θέση αυτή έχει πρόβλημα ως συγκροτημένη ερμηνευτική και εξηγητική πρόταση για τα πραγματικά αίτια της παρούσας κρίσης. Σε ένα επίπεδο απλουστευτικής αναγωγής το ζήτημα θα μπορούσε να τεθεί ως εξής: - Γιατί, γιατρέ μου, αρρώστησε το παιδί; - Γιατί είναι στη φύση των παιδιών να αρρωσταίνουν! Πόσο ικανοποιημένος μπορεί να νιώσει κάποιος από αυτή την απάντηση; 
Το πιο διασκεδαστικό όμως είναι, ότι, από την παράθεση και την ανάλυση των στοιχείων για την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας και τη διακίνηση του παγκόσμιου κεφαλαίου μεταξύ των στυλοβατών του συστήματος,( τραπεζών, πολυεθνικών εταιρειών, κρατικών φορέων, χρηματιστηρίων και άλλων τέτοιων ¨ευαγών¨ ιδρυμάτων) που κάνει ο Μπογιόπουλος, κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να εξάγει τα εντελώς αντίθετα συμπεράσματα. Χάριν παραδείγματος ας πω ότι τα στοιχεία που δείχνουν α) το ιλιγγιώδες άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα σε έχοντες και μη έχοντες κατά την τελευταία 20ετία, μετά δηλαδή το κομβικό σημείο της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού καθώς και β) το γεγονός ότι προς το τέλος της δεκαετίας του ΄90 οι τράπεζες με απόφαση της κυβέρνησης Κλίντον ήταν σε θέση να διαμορφώνουν, να παράγουν και να διακινούν ελεύθερα όποιο (τεράστιο!) αριθμό ήθελαν από τοξικά χρηματοπιστωτικά παράγωγα σε συνδυασμό με γ) την απουσία οποιουδήποτε κρατικού ελέγχου από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, θα μπορούσαν να οδηγήσουν στο εύλογο συμπέρασμα ότι η κρίση προήλθε, κυρίως, από τη δυσλειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος και ιδιαίτερα από τις αυθαιρεσίες του χρηματοπιστωτικού τομέα ( αν θέλουμε να παραμείνουμε εντός των ορίων μιας οικονομικοπολιτικής ανάλυσης διότι και άλλες ερμηνείες έχουν δοθεί σε επίπεδο ανθρωπολογικής και ηθικής οντολογικής συγκρότησης). 
Ο Μπογιόπουλος αρνείται να δεχτεί το προφανές και παραθέτοντας κάθε λίγο και λιγάκι εύστοχα τσιτάτα, ρήσεις και αναλύσεις των Μαρξ, Έγκελς και Λένιν, προσπαθεί να πείσει για εκείνο που είναι κοινή παραδοχή όλων με δυο δράμια μυαλό: το καπιταλιστικό σύστημα γεννά τις κρίσεις. Ευχαριστούμε, αυτό το ξέραμε! Η συγκεκριμένη θέλαμε να γνωρίζουμε γιατί και πώς ξέσπασε!
Φυσικά, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο σ. δεν μπορεί να ερμηνευθεί επαρκώς, παρά μόνο αν το εντάξουμε στην πάγια και δηλωμένη πολιτική θέση του ΚΚΕ περί ολικής ανατροπής του καπιταλισμού διότι, όπως διατείνεται το κόμμα του λαού, το ανθρωποφαγικό αυτό σύστημα έχει φτάσει στα όριά του. Το ξεπέρασμα της κρίσης δεν είναι θέμα επανελέγχου και επαναπειθάρχησης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ούτε και ανάκτησης από την πολιτική του ελέγχου των αγορών αλλά ολικής, οριστικής και ουσιαστικής ρήξης με το σύστημα, συνοδευόμενης από την τελική ανατροπή του και η δημιουργία ενός νέου οικονομικοκοινωνικού μοντέλου με σοσιαλιστικά - κομμουνιστικά χαρακτηριστικά.( Για το ποιο θα είναι αυτό υπάρχουν οι σχετικές προβλέψεις από τους ¨φωστήρες¨ του ΚΚΕ, όπως φαίνεται από τα κείμενα του τρίτου μέρους του βιβλίου, αν και νομίζω ότι μπορεί κάποιος πολύ καλύτερα να το ιχνηλατήσει από προηγούμενες ιστορικά αποτυχημένες αποτυπώσεις του. Με βάση αυτά το γεγονός της πλήρους αποδοχής από το ΚΚΕ του Στάλιν και των μεθόδων του μόνο τυχαίο γεγονός δεν είναι!)
Σε συνέχεια όσων έχουν υποστηριχθεί ως εδώ, η συλλογιστική του Μπογιόπουλου δεν φαίνεται ούτε να ενοχλείται, ούτε να προβληματίζεται ιδιαίτερα από φαινόμενα κοσμογονικών κοινωνικών μεταβολών που άλλαξαν τις κοινωνικές συνθήκες από το 1850. Τέτοια είναι: α) η πολιτική κατίσχυση του νέο-φιλελευθερισμού την τελευταία 20ετία και η συνακόλουθη απελευθέρωση των αγορών μαζί με την τρομακτική ανάπτυξη της τεχνολογίας που διαφοροποιεί τον τρόπο που παράγονται τα κέρδη β) η εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου έχει κυριαρχήσει το πολιτισμικό μοντέλο του αμερικάνικου ατομισμού και η εποχή της μετα-νεωτερικότητας με την αυτοδιάθεση του ατόμου, πράγμα που συνέβαλε στην υποχώρηση της ταξικής συνειδητοποίησης και ταξικής οργάνωσης και γ) το γεγονός ότι οι κεφαλαιακές ροές παγκοσμίως και η νομισματική ισοτιμία μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ΄70, με βάση τη συμφωνία του Μπρέτον-Γουντς, διακρίνονταν από μια ομαλότητα και σταθερότητα, όπως έχει γίνει φανερό από πολλούς οικονομολόγους, πριν το σύστημα αυτό ανατραπεί εκ βάθρων και περάσουμε σε ένα ασταθές σύστημα παγκόσμιων ροών κεφαλαίου που ευνοεί την οικονομική εντροπία. 
Το εύλογο ερώτημα που στοιχειοθετείται είναι πώς γίνεται - αν αγνοήσουμε τις παραπάνω αντικειμενικότητες - το κεφάλαιο που έχει την τάση να συσσωρεύεται αενάως κατά γεωμετρική πρόοδο εκεί που ήδη υπάρχει και ταυτοχρόνως να μεγιστοποιεί τα κέρδη του με νέες επενδύσεις να μη γέννησε την παρούσα μείζονα κρίση στις δεκαετίες του ΄50 ή του ΄60 ή του ΄70, όπου τα πράγματα ήταν πιο σταθερά και ελεγχόμενα, αλλά μόλις το Σεπτέμβριο του 2008; 
Μήπως λοιπόν υπάρχει κάποιο δίκαιο στη θέση όσων υποστηρίζουν ότι η ασυδοσία των αγορών και των χρηματιστηρίων τα τελευταία χρόνια είναι η βασική αιτία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης; Αλλά και εδώ είναι έτοιμη η απάντηση! Όσοι υποστηρίζουν τέτοιου είδους απόψεις, που συνεκδοχικά δεν οδηγούν στην ανάγκη ανατροπής, παίζουν το παιχνίδι του συστήματος. Είναι οι λεγόμενοι οργανικοί διανοούμενοι 
( όχι, προς Θεού, ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι!) ή αλλιώς οι, κατά Μπογιόπουλο, ¨ενσωματωμένοι φιλόσοφοι¨ σε ρόλο απολογητών του συστήματος. Λαμπρά, λοιπόν, και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη! Όλα δύναται να ερμηνευτούν επαρκώς στο κλειστό σύστημα της Μαρξιστικής – Λελινιστικής θεωρίας με βάση αρχές και θέσεις που αποτελούν το πολιτικό της ευαγγέλιο. Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με επιστημονική μέθοδο είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο…
Ας κλείσω με λίγα λόγια για το ύφος και τη γλώσσα του σ. Το ύφος του, όπως δηλώνεται και στον πρόλογο, είναι οργίλο, παθιασμένο και δηκτικό. Υπάρχει ειρωνεία που διαπνέει το κείμενο σε πολλά σημεία ενώ η ανάλυση που κάνει σε πολλά ζητήματα δεν μπορεί να αποφύγει τις δημοσιογραφικού τύπου υπερβολές και τα λεκτικά ¨πυροτεχνήματα¨( το επάγγελμα γαρ…). Όλο το κείμενο διαπνέεται από, ένα μόλις και μετά βίας, συγκαλυμμένο ταξικό μένος ενώ άλλοτε το περίσσευμα θυμού ξεχειλίζει. Η γλώσσα του σ. είναι απλή, δουλεμένη και εύστοχη. Δε χρησιμοποιεί νεολογισμούς ή δύσκολες έννοιες και είναι απολύτως κατανοητή. Ωστόσο, σε πολλά σημεία το βιβλίο εξοκείλει σε πολιτικό προπαγανδιστικό κείμενο, εμπνευσμένο από πολιτικά στερεότυπα, ενώ αισθητή είναι και μια υποβόσκουσα βεβαιότητα κατοχής της απόλυτης αλήθειας. Συνελόντι ειπείν, εμείς λέμε την αλήθεια και οι άλλοι ( όλοι οι άλλοι!) λένε ψέματα…Αν σας ξενίζει κάτι τέτοιο θυμηθείτε μόνο ότι εδώ και πολλά χρόνια το ΚΚΕ έχει επιλέξει το δρόμο του ιδεολογικού αυτισμού και του πολιτικού απομονωτισμού.
Το βιβλίο, είναι λοιπόν, συνεπές με τις ιδεολογικές του καταβολές και εξαιρετικό στις καταγραφές των οικονομικών ανισοτήτων, αλλά υπάρχουν σίγουρα καλύτερα βιβλία που εξηγούν το πώς και το γιατί της παγκόσμιας κρίσης…


ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΗΛΙΘΙΕ;
Του Αντώνη Κρούστη

(ΣΧΟΛΙΟ 1)
Σχολιαζοντας τον οργισμενο τιτλο από το νεοεκδοθεν βιβλιο του ,του οργιωδη δημοσιογραφου του Ριζοσπαστη κ. Μπογιοπουλο, τον συμβουλευω ότι το να χαρακτηριζει τους μη συμφωνουντες μαζι του ,ηλιθιους, τον χαρακτηριζει αυτοματως ή με τον ιδιο χαρακτηρισμο ή με εκκολαπτομενο αλαζονικο φασιστοειδη.

Ο τιμητης των παντων Λαζοπουλος στην εκπομπη του στις 11/10 διαφημισε σε ένα κομμουνιστικο οιστρο,α) το βιβλιο του Μπογιοπουλου,β)ένα αποσπασματικο του παραληρημα πλανης από εκπομπη της τηλεορασης και γ)μια ομιλια της Κανελλη στη Βουλη , προφητευοντας την παρουσια της στην πολιτικη σκηνη μετα από το πολιτικο σκηνικο που αποχωρει. ΕΛΕΟΣ!!! Δε θελω άλλο κομμουνισμο ,ουτε άλλους υποκριτες της «υποστηριξης των δικαιωματων του λαου» που ολοι μαζι συνεβαλαν να χτισθει το τελευταιο εναπομειναντα σοβιετικο κρατος στον κοσμο, που τωρα καταρρεει κατω από τις δικες τους κραυγες.

Προφανως εμας που αποκαλει «ηλιθιους» και υποστηριζουμε τον καπιταλισμο δεν μας ακουγε κανεις όταν υποστηριζαμε ότι το κρατος δεν μπορει να κανει τον επιχειρηματια , ότι το κρατος δεν μπορει να θρεψει ολους αυτους τους κομματικους στρατους, δεν μας ακουγε κανεις όταν λεγαμε ότι ο δανεισμος ενός κρατους ,πρεπει να συμβαδιζει με την παραγωγικοτητα και να εξυπηρετει την αυξηση της παραγωγικης βασης.

Δεν μας ακουγε κανεις ,όταν το διεθνες χρηματοπιστωτικο συστημα με πολιτικες διαπλεκομενες εντολες νοθευε την οικονομια της αγορας μεταφεροντας ευτυχια από το αβεβαιο μελλον στο εικονικο παρον.

Δεν μας ακουγε κανεις, «ότι η νομισματικη ενωση ενός κρατους μικρου με ισχυροτερες οικονομιες ,πρεπει οπωσδηποτε να συνοδευεται με πολιτικες ανοιχτων αγορων.»
Προφανως ο «εξυπνος» Μπογιοπουλος γνωριζε ότι η οικονομια της χωρας ελεγχεται πληρως από τα κρατικοδιαιτα συμφεροντα , κομματα και συνδικατα. Προεβλεψε το μελλον αφου και αυτος ηταν ενας από εκεινους τους εραστες του "οχι σε ολα"που συνεβαλαν στη μη απελευθερωση της αγορας. Τωρα κραζει ότι δικαιωθηκε.

Όχι μονο δεν μας ακουγαν ,αλλα ακομα και όταν γινονταν προσπαθειες μειωσης των δημοσιων δαπανων και περιορισμος του κρατικου παρεμβατισμου στην οικονομια, κατι σαν τον Μπογιοπουλο με την καταγγελτικη γραφιδα του και τον επαναστημενο λογο του , οργανωνε, με τα 1000 επαγγελματικα στελεχη του ΚΚΕ, τους εργαζομενους εναντιον των «ηλιθιων» που δυστηχως για ολους ελεγαν την αληθεια στους υπολοιπους «εξυπνους».

(ΣΧΟΛΙΟ 2)
Τα στοιχεια που παραθετει με μια υποπτη αριθμολαγνεια σε συνδιασμο με ένα επιπλαστο αγανακτισμενο υφος του υπερασπιστη των αδικημενων, τον καθιστουν επαξια πλανο των αριθμων και των πολιτων.

Π.χ. αναφερει με στομφο ότι οι τραπεζες εχουν 700δις ενεργητικο. Το μυαλο των αγνοουντων παει στο ότι εκει είναι ο πλουτος και από κει πρεπει να τον παρουμε. Η αληθεια είναι ότι το ενεργητικο των τραπεζων είναι οι μισθοδοδιες μας, οι καταθεσεις μας, τα δανεια μας, οι εγγυησεις των τραπεζων, οι επισφαλειες, τα χορηγουμενα δανεια , τα ομολογα που θα λειξουν και παει λεγοντας. Αρα τα λεφτα αυτά δεν είναι τα κερδη των τραπεζων που τα εχουν απομυζησει από τους δοκιμασμενους ελληνες. Δυστηχως η συνολικη αποτιμηση της αξιας ολου του τραπεζικου μας συστηματος δυσκολα ξεπερναει τα 4δις.

Άλλο παραδειγμα πλανης. «Οι ελληνες πλουτοκρατες εχουν 600δις σε ελβετικες τραπεζες.» το δημοσιευμα αυτό ηταν από το γερμανικο περιοδικο SPIEGEL , σε μια περιοδο που συμφερει την γερμανικη κυβερνηση να αποδεικνυει ότι υπαρχουν λεφτα στην Ελλαδα. Το αρθρο αυτό δεν παρουσιασε τις πηγες του και διαψευσθηκε επισημα από το γ.γ. του υπουργειου οικονομικων κ. Γεωργακοπουλο λεγοντας ότι ζητημα είναι να φθανουν τα 100δις.Αλλες πηγες αναφερουν ότι το ποσο κυμαινεται γυρω στα 40 δις.

Το πιο σημαντικο ολων είναι ότι οι καταθεσεις αυτές δεν είναι σιγουρο ότι αφορουν δραστηριοτητες ελληνων επιχειρηματιων μεσα στην Ελλαδα. Βεβαιο είναι ότι εφοπλιστικες και όχι μονο,διεθνεις δραστηριοτητες ελληνων επιχειρηματιων εχουν καταθετικους λογαριασμους στη Ελβετια. Τι περιμενει ο Μπογιοπουλος να γινει επανασταση στην Ελλαδα και οι Ελβετοι τραπεζιτες να δωσουν τα χρηματα των καταθεσεων ,από διεθνεις δραστηριοτητες, στους ελληνες προλεταριους για να στηριξουν τον ελληνικο κομμουνισμο;
Τι βεβαιοτητες αναφερει ο Μπογιοπουλος,οταν τους ελβετικους λογαριασμους δεν τους πειραξαν-ανοιξαν, ουτε οι σοβιετικοι, ουτε οι χιτλερικοι ,ουτε κανενας άλλος στη διαρκεια του β’παγκοσμιου πολεμου, όταν η παγκοσμια τραπουλα ξαναμοιραζονταν από την αρχη;
Αναρωτιεμαι ποιος είναι ο ηλιθιος;

(ΣΧΟΛΙΟ 3)
Πως είναι δυνατον κυριε Μπογιοπουλε να καθυβριζεις τους υποστηρικτες του καπιταλισμου ,όταν η δραστηριοποιηση του ΚΚΕ είναι ακρως καπιταλιστικη.
Τό ΚΚΕ εἶναι ἰδιοκτήτης

Τοῦ ἐπί τεραστίου οἰκοπέδου μεγάλου κτιριακοῦ συγκροτήματος Περισσοῦ («σπίτι τοῦ λαοῦ») Ἐπιβλητικοῦ νεοκλασσικοῦ κτιρίου πίσω ἀπό τό Πολυτεχνεῖο-ἕδρα τῆς Κ.Ο.Α.
Περισσοτέρων τῶν 800 κτιρίων σέ διάφορα σημεῖα τῆς Ἑλλάδος.
Καλλιεργησίμων ἐκτάσεων σέ ὅλη τήν χώρα.
Τῆς «Τυποεκδοτικῆς Α.Ε.» Τό 1988 ἐνεφάνισε κέρδη 550 ἑκ. δρχ.
Τῆς «Πειραϊκῆς Τυπογραφικῆς Α.Ε.»
Πακέτων μετοχῶν σέ ἐπιχειρήσεις νέας τεχνολογίας ὅπως software, ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν (ΥΠΥΤ στήν Χαλκίδα), προσωπικῶν ὑπολογιστῶν.
Πολλῶν Α.Ε.
Μετοχῶν σέ ναυτιλιακές ἐπιχειρήσεις ὅπως τῆς «Τράνς Ὄριεντ Σίπινγκ»
Ἑταιριῶν εἰσαγωγῆς-ἐξαγωγῆς.
Ἐργοστασίου στόν Βόλο, ἐπεξεργασίας μετάλλων
Ἑταιρίας ἐμπορίου φαρμάκων, πού ἔσπαζε τό ἐμπάργκο κατά τῆς Ν. Ἀφρικῆς

Ἐπί πλέον, εἰσέπραττε μίζες ἀπό ὅσους ἤθελαν συναλλαγές μέ τήν ΕΣΣΔ.
Ὅλα τά παραπάνω, εἶναι ἀπό «Τό Βῆμα» 17/2/1991. Ἡ ἐφημερίς ἰσχυρίζεται ἐπίσης, ὅτι τό ΚΚΕ ἀσχολήθηκε μέ λαθρεμπόριον ὅπλων σέ συνεργασία μέ τήν «Στάζι» τῆς ἀν. Γερμανίας. Κατά τήν ἐφημερίδα, κατά τόν πόλεμον Ἰράν-‘Ιράκ, τό ΚΚΕ πουλοῦσε ὅπλα καί στούς δύο, μέ κέρδος 100 ἑκ. δολλάρια.
Τό περιοδικό «ΕΝΑ» (8/2/91): « Ἡ οἰκονομική αὐτοκρατορία τοῦ ΚΚΕ». Μεταξύ ἄλλων τό ἀναφέρει ὡς ἰδιοκτήτην ἐπιχειρήσεων τουρισμοῦ, διαφημίσεων, θεαμάτων, παραγωγῆς βίντεο κ.α. Ἑταιρία του ἔφερε στήν Ἑλλάδα τόν χεβιμεταλλά Alice Cooper. Τό ΚΚΕ εἶναι ἐπίσης ἰδιοκτήτης ξενοδοχείων σέ Ἀττική, Κέρκυρα, Σαντορίνη, Ἑρμιόνη.
Τό ρωσικό περιοδικό «Ρωσία» (Ὀκτ. 1991) γράφει ὅτι τό ΚΚΕ ἐχρηματοδοτεῖτο ἀπό τήν Μόσχα μέ ἐτησίαν χορήγησιν. Τό 1987, ἔλαβε 900.000 δολλάρια.
Ἡ «Καθημερινή» (30/9/90, κείμενο Τ. Τέλογλου) παραθέτει κατάλογο ἑταιριῶν πού ἀνήκουν στό ΚΚΕ. Ναυτιλιακή, τυποεκδοτική, εἰσαγωγῆς ἐνδυμάτων, εἰσαγωγῆς ὀρυκτῶν. Ἀποκαλύπτει ἐπίσης ὅτι τό ΚΚΕ μισθοδοτεῖ 1.000 στελέχη του γιά νά ἀσχολοῦνται ἀποκλειστικῶς μέ κομματική δραστηριότητα.

Πλην το εμπορειου οπλων και το σπασιμο του εμπαργκο στα φαρμακα , σας συγχαιρω που δραστηριοποιησθε με επιτυχια σε διαφορους επιχειρηματικους τομεις και τα καταφερνετε με τον τροπο αυτό να ειστε αυτονομοι ,τωρα ειδικα που κατερευσε ο χρηματοδοτης σας το ΚΚΣΕ.
Τελικα δεν ειστε τοσο ηλιθιοι οσο νομιζα, αλλα κατι χειροτερο, «επιχειρηματιες συνηδεισεων»

(Σχολιο 4)
Μεχρι το 1989 στα αμφιθεατρα των πανεπιστημιων ετσι μας αποκαλουσαν οι συντροφοι σου που δεν μπορουσαμε να αποδεχθουμε την ευτυχια των κλειδαμπαρωμενων λαων του παραπετασματος. Και ξαφνικα! οι «ευτυχεις» εξεγερθησαν εναντιον των «εξυπνων» κρατουντων για να προσδεθουν με τους «ηλιθιους» δυτικους.
Και ενώ ο κοσμος αλλαξε μονο στην Ελλαδα υπαρχουν ακομα «επαγγελματιες εξυπνοι»
Κρουστης Αντωνης
fileleftheros1966.blogspot.com

Δεν είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε.


Αν πιστέψατε ότι ήρθε το τέλος του καπιταλισμού, μη βιαστείτε να βάλετε μαύρα.  Παρά τους ευσεβείς πόθους των επί γης αριστερών, ο καπιταλισμός είναι ακόμα ζωντανός και υγιής.  Κάποιοι βέβαια προσπαθούν να του ρίξουν όλο το φταίξιμο, αφού αυτός είναι ο συντομότερος δρόμος για την επαναφορά των απολιθωμάτων του παρελθόντος από την πίσω πόρτα. 

Μια από τις βασικές αρχές του καπιταλιστικού συστήματος είναι η αυτορύθμιση.  Αυτή η αρχή λέει εν ολίγοις ότι αφού ο καπιταλισμός βρίσκεται πιο κοντά στη φύση του ανθρώπου από οποιοδήποτε άλλο οικονομικό σύστημα, αρκεί να τον αφήνεις να κάνει όλη τη δουλειά χωρίς παρεμβάσεις.  Χωρίς παρεμβάσεις;  Όχι απόλυτα.  Εκεί έρχεται η δημοκρατία, το δικαιότερο πολιτικό σύστημα, να θέσει μερικά όρια, ανάλογα με το πώς θέλουμε το κράτος μας και πόσο υποφερτή και ανεκτική την κοινωνία μας.

Στα δυτικού τύπου πολιτικά συστήματα το κράτος (στην ιδανική του μορφή, όταν δεν είναι διεφθαρμένο και δεν συναλλάσσεται) έχει το ρόλο του ρυθμιστή μεταξύ ανεξάρτητων ιδιωτικών συστημάτων προκειμένου να αποφεύγονται τα μονοπώλια ή οι μαφίες και προκειμένου να παρέχει στήριξη σε αδύναμες ομάδες.

Πολλοί, κυρίως στην κομουνιστική αριστερά, πίστεψαν ότι ο καπιταλισμός ευθύνεται για την οικονομική κρίση εξ ολοκλήρου και τον αφόρισαν.  Μια ματιά όμως στην έναρξη της κρίσης στην Ελλάδα, μας βγάζει στα αντίθετα συμπεράσματα.  Γιατί αν στην έναρξη της κρίσης είχαμε τη σοφία να αφήσουμε το σύστημα να αυτορυθμιστεί, θα είχαμε γλιτώσει πολλά δεινά.  Και αναφέρομαι φυσικά στο σάπιο τραπεζικό σύστημα και στην επιμονή Ελλήνων και ευρωπαίων πολιτικών να σκορπίζουν αλόγιστα χρήμα σε μια μαύρη τρύπα.

Για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ότι η ωμή κρατική παρέμβαση, διέλυσε τα πάντα.  Έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια βάναυσης λιτότητας και παράλογων περικοπών, που είχαν ως συνέπεια την εκθεμελίωση της μεσαίας τάξης, βρισκόμαστε πάλι στο σημείο μηδέν.  Μόνο που εκτός από πολύτιμο χρόνο, χάσαμε και μερικές δεκάδες δις, τα οποία θα ήταν πολύτιμα για την ανάκαμψη της οικονομίας μας.

Η ωμή κρατική παρέμβαση υπέρ ενός επιχειρηματικού κλάδου (τράπεζες) και εναντίον ενός άλλου (μικρομεσαίοι), απορύθμισε τελείως το σύστημα, διέλυσε τους δεύτερους, με συνέπεια να καταρρεύσουν τα δημόσια έσοδα και να εισαχθεί η οικονομία στον γνωστό φαύλο κύκλο.

Αν τα πάνω από 100 δις που διέθεσε αφειδώς το κράτος στις τράπεζες είχαν οδηγηθεί στην πραγματική οικονομία, αν αντί για τα μαγαζάκια των αξιότιμων κ.κ. Ψωμιάδη και Λαυρεντιάδη το κράτος είχε επιλέξει να στηρίξει και να σώσει τα χιλιάδες ‘’λουκέτα’’ που συνέτριψαν την πραγματική οικονομία, πιθανότατα η κατάσταση σήμερα να ήταν διαφορετική.

Και τι θα κάναμε δίχως τράπεζες;  Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα το απαντήσουμε ούτως ή άλλως σε μερικούς μήνες (ή μήπως εβδομάδες;).  Αλλά εξ όσων γνωρίζω, δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από τη δημιουργία μιας μικρής και υγιούς τράπεζας, ακόμα και από φορείς όπως οι δήμοι και τα επιμελητήρια.   Να μια ακόμα βασική αρχή του καπιταλισμού:  Ο καπιταλισμός απεχθάνεται το κενό.

Επειδή έρχονται πονηρές μέρες, να έχετε τις κεραίες σας ανοιχτές και τα αυτιά βουλωμένα στις σειρήνες που θέλουν να επαναφέρουν τα κρατικά μονοπώλια ακόμα και στα μπακάλικα.  Γιατί καλά είναι όλα αυτά στη θεωρία, αλλά να θυμάστε ότι πίσω από τα κρατικά μονοπώλια υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι οι οποίοι κινούν τα νήματα.  Είναι αυτοί που κρατούν για τους εαυτούς τους και τους οικείους τους την πρώτη ποιότητα και ρίχνουν στο ΄΄δελτίο’’ τη δεύτερη.  Και είναι οι ίδιοι που με την πρώτη ευκαιρία θα εγκαθιδρύσουν την απολυταρχία τους.

 Κακοφωνίξ