Τα καίω για να μην έχω καμιά διέξοδο όταν λιγοψυχήσω.
Φοβάμαι ότι κάποια στιγμή δε θα αντέξω και θα πω στο γιο μου να ψάξει αλλού για μια καλύτερη τύχη.
Ο ανιψιός μου ήδη αποφάσισε να φύγει για το εξωτερικό. Δεν ξέρει για πού. Φτάνει να φύγει.
Ο ένας φίλος έφυγε ήδη για Κύπρο...
Ο άλλος για Γερμανία...
Ο τρίτος για Καναδά...
Σε λίγο μόνο καμένα δέντρα θα υπάρχουν γύρω μου.
Ναι λοιπόν, τα καίω.
Ναι, κι εγώ φοβάμαι.
Κι εγώ έχω στριμωχτεί.
Όσο θυμάμαι από τη ζωή μου πάντα δύσκολα ήταν. Μόνο μικρά διαλείμματα για να πάρω μιαν ανάσα. Και λοιπόν; Ήταν τα εύκολα που είχαν την ομορφιά; Όχι. Ήταν τα δύσκολα. Ήταν όταν έφτανε η ψυχή να βγει από τα χείλια και τελικά τα κατάφερνα στο παρά πέντε.
Κι ας μη μου ΄χεις χαρίσει ποτέ ένα χάδι ως τώρα πάντα εδώ θα γυρνώ.
Για να περνώ από τις γειτονιές που έζησα όταν ήμουν πιτσιρικάς και να κλαίω στην ανάμνηση εκείνων των ευτυχισμένων χρόνων. Κι όμως οι γονείς μου μού λένε ότι ήταν δύσκολα, φτωχά, λειψά... Τότε πού βρέθηκε όλη αυτή η ευτυχία, το φως, η χαρά που έχουν ποτίσει την ψυχή μου;
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ΄βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Ναι, ανήκω εδώ. Εδώ που γεννήθηκα, εδώ που μεγάλωσα, εδώ που ο ήλιος είναι πάντα γελαστός και με χτυπάει στην πλάτη. Και τότε σηκώνω τα μάτια και τον κοιτάω μέχρι που ο πόνος του φωτός με τυφλώνει. Προτιμώ να με έχει τυφλώσει το φως και όχι ο φόβος. Προτιμώ να με έχει τυφλώσει το φως και όχι η απληστία, η απώλεια, η απογοήτευση.
Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα - ελπίδα
πρωινός ουρανός.
Τα παιδιά στο σχολείο, στην πλατεία που παίζουν μπάλα, στο γηπεδάκι του μπάσκετ, στις λίγες αλάνες, στο δρόμο το πρωί για το σχολείο που περπατάνε χωρίς να νοιάζονται για τα αυτοκίνητα που περνάνε ξυστά, στα παγκάκια που φιλιούνται με αληθινό πάθος, στο φροντιστήριο... Γι αυτά τα παιδιά που δε θέλω να γίνουν εμιγκρέδες.
Γι αυτό σου λέω. Τα καράβια μου καίω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου